حیف است انسان برای غیر امام حسین گریه کند

حیف است انسان برای غیر امام حسین(علیه السلام) گریه کند

 

 این دعای افتتاح پر از معانی و پر از معرفت است. خداوند توفیق بدهد ولو کم کم بخوانیم و بفهمیم. متأسفانه ما دعا را می‌خوانیم ولی تعمق نمی‌کنیم و گرنه لذیذ ترین کلمات همین دعاست یعنی اینها قرآن ساعد است. قرآن از باطن این عالم آمده، کلام خدا است، این نامه خداست. جوابش این دعاهاست. ان‌شاءالله با این دعاها و این قرآن به اوج سعادت خودمان برسیم. موت، فوت نیست، فوت انتقال است از عالم به عالمی دیگر از این خانه به خانه دیگر. چه کسی بهتر عمل می‌کند! نه اینکه چه کسی بهتر می‌داند. دانایی نمی‌خواهند، عمل صالح می‌خواهند. دانایی لازم است ولی دانایی مقدمات است، آنچه که ما باید ببریم عمل صالح است. خداوند قسم خورده همه در خسران و ضرر هستند مگر کسانی که عمل صالح دارند. البته دو وظیفه داریم یک وظیفه فردی و یک وظیفه اجتماعی. شب شهادت حضرت خدیجه است. ایشان مقام شهید دارد. کسی که در جبهه شهید می‌شود با لباس خون، دفن می‌کنند این خونش از هزار غسل بهتر است. کسی با محبت اهل بیت بمیرد مقام شهید دارد. خدا زیادشان کند. چه‌کسی بهتر عمل می‌کند. کتابخانه ی آقا زیاد است، باشد. مرید و معلومات زیادی دارد، داشته باشد. این چیزها آنجا ملاک نمی‌شود، اینها بردنی نیست. خوردنی‌ها را باید برد. توی ماه رمضان آدم یه چیزهایی باید بخورد و بنوشد که ما نخوردیم. بیش از 60 سال است من سر و کارم با علما است ولی چی دارم؟ هیچ چیز!

    گیرم پدر تو بود فاضل از فضل پدر تو را چه حاصل؟ خدایا ما دو کار بیشتر نکردیم هر چه گفتی بکن، نکردیم هر چه گفتی نکن، کردیم. خوش به حال شما که پای منبر نشستید. این منبر خیلی مقدمات می‌خواهد، طهارت می خواهد، علم و فضل می خواهد که ما هیچ کدام را نداریم اما پای منبر نشستن دو تا گوش شنوا می‌خواهد. عجیب‌ترین این مسئله این است که تنها چیزی که مورد اتفاق همه است، مرگ است. چه آنهایی که مادی هستند چه آنهایی که معنوی هستند می‌گویند مرگ حتما هست. منکر قیامت هست، منکر خدا هست ولی منکر مرگ وجود ندارد. بزرگترین دکتر هم می‌گوید دستگاه از کار افتاد و هیچ کاری نمی‌توانیم بکنیم. مات و حیات دست خداست، همه چیز دست خداست. مرگ مورد اتفاق همه است. یک نفر در عالم پیدا می‌شود بگوید مرگ نیست؟ حتی دانشمندان. عجیب‌تر از مرگ این که چرا ما غافل هستیم با وجود اینکه مرگ را قبول داریم؟ عجیب‌ترین این است که چرا من عمامه به سر به مرگ توجه نمی‌کنم؟ موت ما را درک می‌کند تا اجل هم نیاید تمام توپ و تانک هم بیاید کاری نمی‌شود. در یک تصادف همه مرده بودند الا یک بچه نوزاد که الان صاحب بچه و تشکیلات است. تا اجل نیاید هیچ اتفاقی نمی‌افتد.

  گر نگهدار من آن است که من می‌دانم        شیشه را بر بقل سنگ نگه می‌دارد

خدا کند تا آخرین لحظه بنده خدا باشیم. ایمان باید قلبی باشد نه زبانی. یقینی به من بده که یقین کنم هیچ کسی غیر از تو نیست. حارث انسان اجل است.. البته اینطور نیست که گاز  بدهیم بگوییم اجل باید باشد، نه! باید مواظب رانندگی باشیم. نمی‌شود خودمان را به کشتن بدهیم. بعد بگوئیم اجل رسیده یا نه؟ عقل را به هر کسی نمی‌‌دهند گران است. انسان بی عقل وقتی زندگی می‌کند، مثل حیوانات است. یک عابدی 300 سال عبادت می‌کرد، ملائکه تعجب می‌کردند، خداوند فرمود: بروید عقلش را بسنجید، آمدند گفتند: تو این همه عبادت کرده‌ای چه آرزویی داری؟ گفت: ای کاش خداوند یک الاغی داشته باشد از این سبزه‌ها بخورد و بچرد.          برای مرده نباید گریه کرد. وقتی پیامبر خدا دید همه برای شهدای خودشان گریه میکنند گفت عموی من حمزه گریه کن ندارد. جهت داد. تا زمان امام حسین(علیه السلام) که رسید همه شهدا امام حسین(علیه السلام) شد. ما اگر حسینی هستیم نباید بر پدرمان بر برادرمان بر همسرمان گریه کنیم. البته گریه اشکال ندارد، حرام نیست، ولی بی‌معرفتی است اگر گریه کنیم. گریه بر حسین باید کرد. گریه بر امام حسین یک اشکش جهنم را خاموش می‌کند. آنقدر که به فکر تجملات هستیم یک کم هم به فکر مرده باشیم. اون هم چشمش به ما است. اون می‌فهمد راه طولانی است.

 نباید اسراف کنیم. قدیم آب وضو را توی باغچه می‌ریختیم تا اسراف نشود. هسته خرما را دور نمی‌ریختیم، جمع می‌کردیم میریختیم توی بخاری که اصراف نشود. زمان طلبگی همه در یک ظرف غذا می خوردیم. من زمان طلبگی ظرف شور بودم، جاروکشی و پخت و پزهم بلد نبودم. البته یک ظرف بیشتر نبود همه توی یک ظرف غذا می‌خوردیم، قاشق و چنگال هم نداشتیم. حیف است آدم برای غیر امام حسین گریه کند. عجیب‌ترین مسئله این است که همه مرگ را قبول دارند. عجیب‌تر این که مردم غافل هستند و اعجب همه این است که اهل نماز، قرآن، نهج‌البلاغه، منبر باشد مثل من، ولی در دلش اثر نکند.

 از خداوند بخواهیم غنی‌بودن را و دعا کنیم اگر قرار است فقر دهد صبر هم بدهد. مجلس آیت الله بهجت نظیر نداشت این مرد بزرگ آبرو علمااست ، آبروی علما به من گفتند: بیایید مجلس جامع ما رفتیم همه قرآن و حمد خواندیم بهترین مجلس شد.

*** سخنرانی آیت الله امجد -  شب دهم ماه مبارک رمضان