علامه طباطبائی (رحمه الله علیه) هر ساله ایام فاطمیه، ده روز در خانه اش برای شهادت حضرت فاطمه علیها
السلام اقامه عزا می نمودند و همه بستگان و اعضای خانواده حتی دخترانشان که
در شهرهای دیگر سکونت داشتند مقید بودند، در این مدت در مجلس شرکت کنند.
معمولاً در تهران و شهرستانها که می رفتند کمتر دید و بازدید می کردند ولی
وقتی که می گفتند: در همسایگی، یا فلان محل، مجلس روضه و توسلی به حضرت زهرا
علیهاالسلام است، فوراً شرکت می کردند.
حتی برای رفع خستگی در محافل به علت
رفت و آمد زیاد، گاهی مداحی را صدا می کردند تا چند جمله ذکر مصیبت کند و او
با عشق و علاقه خاصی شدیداً گریه می کردند.
استاد امجد نقل می کنند که علامه به این بیت از اشعار استادش، آیت الله
اصفهانی ( که در مدح حضرت فاطمه زهرا علیها السلام است) خیلی علاقمند بود:
مفتقرا! متاب رو،از در او به هیچ سو
زان که مس وجود را فضّه او طلا کند!
و یک بار هنگام خواندن خطبه حضرت صدیقه طاهره علیهاالسلام به عبارت لیس غیره
که رسید، بسیار مبهوت شد؛ بعد رو به ما کرده و فرمود:
« شما که این همه کتاب فلسفی و عرفانی خوانده اید، آیا دیده اید کسی بتواند
چنین بگوید؟! »
و نیز سفارش می کرد که شب های قدر، به یاد حضرت فاطمه زهرا علیها السلام
باشیم.
در گشودن رمز و راز این سفارش، کافی است به روایتی از حضرت امام صادق علیه
السلام اشاره شود که فرمودند :
ما فقیران بی نصیب چه کنیم که به زجر و تنهایی او اقتدا می کنیم و از جمع گریزانیم؟ حتی برای ندبه ای از ضجه ای کبود؟!! چه کسی مس وجود ما را به نیم نگاهی زر کند؟ تا از بهشت بو ببریم؟
آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند
آیا بود که گوشه چشمی به ما کنند
دردم نهفته به زطبیبان مدعی
باشد که از خزانه غیبم دوا کنند
متشکرم دریافتید!
خواهش میکنم
هر کس فاطمه را آنگونه که سزاست بشناسد، لیلهالقدر را درک کرده است و علت نامگذاری وی به فاطمه آن است که خلایق از کُنْه معرفت فاطمه محروم و بریده شدهاند. (حسن حسنزاده آملی، فصّ حکمهٍ عصمتیّهٍ فی کلمهٍ فاطمیّه، (با ترجمه فارسی) قم، قیام، ۱۳۷۸، ص ۲۲ـ۲۴.)
مرحبا به شما که سخن به بیهوده نمی گویی.
سلام
ممنون از لطفی که دارید. دعا کنید تا در این راه ثابت قدم باشیم.
یا الله یا رحمن یا رحیم ثبت قلوبنا علی دینک....
علیک سلام
إنشاءالله